Nowe dowody pokazują „zjawisko rozmywania” Małego Obłoku Magellana.
Źródło: European Space Agency (ESA)
Naukowcy z Uniwersytetu Nagoya w Japonii odkryli, że gwiazdy zmienne cefeidy w naszej sąsiedniej galaktyce, Małym Obłoku Magellana (SMC), poruszają się w przeciwnych kierunkach wzdłuż dwóch różnych osi. Odkryli, że gwiazdy znajdujące się bliżej Ziemi poruszają się w kierunku północno-wschodnim, podczas gdy bardziej odległe gwiazdy poruszają się w kierunku południowo-zachodnim. Ten nowo odkryty wzorzec ruchu istnieje obok przeciwstawnego ruchu z północnego zachodu na południowy wschód, który naukowcy zaobserwowali wcześniej u masywnych gwiazd.
Te złożone dwukierunkowe ruchy wzdłuż dwóch różnych osi wskazują, że SMC jest rozciągany przez wiele zewnętrznych sił grawitacyjnych – jego większego sąsiada, Wielki Obłok Magellana (LMC) w jednym kierunku i inny, obecnie nieznany mechanizm w drugim.
Niniejsze badania są pierwszymi, które analizują ruchy gwiazd w SMC z uwzględnieniem indywidualnych odległości. Poprzednie badania, które badały ruchy gwiazd w SMC, zakładały, że wszystkie gwiazdy znajdują się w tej samej odległości od Ziemi (200 000 lat świetlnych), ze względu na brak precyzyjnych pomiarów odległości – nadmierne uproszczenie, które mogło powodować błędy.
Naukowcy wykorzystali dane z satelity Gaia do analizy ponad 4200 gwiazd zmiennych typu cefeid – pulsujących gwiazd, które rytmicznie rozszerzają się i kurczą, powodując zmiany ich jasności. Astronomowie mogą dokładnie zmierzyć ich odległości od Ziemi, porównując czas potrzebny na jeden pełny cykl rozjaśniania i pociemniania. Uwzględniając te indywidualne odległości, naukowcy mogli przeanalizować ruchy gwiazd z większą dokładnością niż w poprzednich badaniach.
Poprzednie badania przeprowadzone przez tę samą grupę wykazały, że SMC jest rozciągany przez swojego większego sąsiada, LMC. Te dwie galaktyki są związane grawitacyjnie i oddziałują ze sobą. Interakcje te prawdopodobnie wpłynęły na ich strukturę i ewolucję.
Istnieje również możliwość, że wpływ grawitacyjny z naszej własnej Drogi Mlecznej lub efekty z przeszłego bliskiego spotkania dwóch Obłoków Magellana przyczyniają się do rozciągania SMC – powiedział dr Kengo Tachihara z Wydziału Fizyki Uniwersytetu Nagoya.
Dodatkowo, badania potwierdziły teorię, że SMC nie rotuje, co dodatkowo sugeruje, że ta stosunkowo mała galaktyka o nieregularnym kształcie ma unikalną dynamikę, na którą prawdopodobnie wpływają oddziaływania grawitacyjne z Drogą Mleczną i LMC.
Nasze odkrycie podważa wcześniejsze teorie dotyczące struktury i dynamiki galaktyki. Musimy ponownie przemyśleć, w jaki sposób SMC, LMC i Droga Mleczna oddziałują ze sobą. Aby zrozumieć te złożone relacje, potrzebne są nowe symulacje uwzględniające nieobrotową naturę SMC – wyjaśniła doktorantka i główna autorka pracy, Satoya Nakano.
Opracowanie:
Agnieszka Nowak
Źródło:
Uniwersytet Nagoya
